Nawigator

• Katalog
  • Psychoterapia
  • Psychiatria
  • Psychologia zdrowia
  • Rozwój i wychowanie
  • Małżeństwo i rodzina
  • Seksuologia
  • Osobowość, umysł, emocje
  • Psychometria
  • Psychologia ewolucyjna
  • Psychologia społeczna
  • Socjologia
  • Historia psychologii
  • Filozofia
  • Przepisy prawne
  • Metodologia
  • Ważne adresy

• Gorące wiadomości
• Testy psychologiczne
• Porady psychologiczne
• Kontrowersje
• Nowości wydawnicze
• Konferencje, szkolenia
• Słownik psychologiczny
• Forum dyskusyjne

Reklamy

Nowości wydawnicze

Rozmowy po końcu świata

Sławomir Murawiec

TacyJakJa.pl, Piaseczno 2016.

O początkach choroby, psychozie i wychodzeniu z psychozy mówią chorzy, a komentuje dr n.med. Sławomir Murawiec.

Fragment posłowia:

Książka ta jest zapisem doświadczeń osób po psychozie. Czytając te lakoniczne, czasami wręcz suche zapiski miałam dojmujące wrażenie samotności osób z takim doświadczeniem. Jest to samotność w wielu aspektach (..).

Niewiele dzieje się dla złagodzenia tej samotności. Można powiedzieć, że o ile rodzina - nie rozumiejąca, czasami wroga, czasami nieudolnie próbująca pomóc - obecna jest w świecie osób z doświadczeniem psychozy, o tyle całkowicie nieobecni są lekarze czy terapeuci. Nikt poza Feniksem nie wspomina o znaczącej relacji terapeutycznej. Pomimo braku wsparcia terapeutycznego część osób wypowiadających się na forum sama próbuje zrozumieć sens objawów psychotycznych, łączyć je ze sfrustrowanymi potrzebami psychologicznymi.

Wyraźna jest potrzeba czerpania z doświadczenia psychozy - określania jej jako dodatkowej wrażliwości, kreatywności, swojej fascynacji psychozą. Jest to zbieżne z ideologią "zdrowienia" (recovery) stworzoną przez osoby doświadczone przez psychozę, w której ważnym elementem jest uznanie psychozy za jedno z doświadczeń życiowych, unikanie dychotomicznego podziału "chory" - "zdrowy". Szczęśliwie coraz częściej o psychozie mówią nie specjaliści, ale osoby z doświadczeniem psychozy. Mam nadzieję, że książka ta czytana będzie nie jako zapis choroby, ale pewnego unikalnego doświadczenia ludzkiego. A jeżeli ktoś miałby wątpliwości, czy problemy "chorych" i "zdrowych" są wspólne może zastanowić się nad pytaniami Feniksa:
• Czy jestem dobry czy zły?
  
• Jak poznać, że kocha się drugą osobę?
  
• Bardziej się to wie, czy czuje?
  
• Czy mnogość punktów widzenia problemu ułatwia czy utrudnia podjęcie decyzji?
  
• Czy będę miał na tyle siły, by obronić swoje życie?