Wątki na forum

Reklamy

Forum dyskusyjne

Fobia społeczna, depresja i brak pracy
Autor: pzb51 Data: 2023-05-02, 01:36:12 Odpowiedz
Witam, aktualnie jestem kilka lat po dwudziestce, nie mam praktycznie żadnego doświadczenia z pracą. Pracowałem w swoim życiu przez pół roku. Praktycznie od wejścia w dorosłość cierpię na depresje, stany lękowe i przede wszystkim fobie społeczną (to akurat mam od dzieciaka). Mam dwie lewe ręce do wszystkiego, brak pewności siebie, żadnych umiejętności. Mieszkam w małej miejscowości gdzie trudno jest znaleźć pracę nie posiadając doświadczenia. Chciałbym w końcu być niezależny finansowo, zaoszczędzić trochę pieniędzy i przy okazji móc wydawać na potrzebne mi rzeczy, po prostu chciałbym zacząć żyć jak człowiek... nie daję sobie już z tym psychicznie rady, nie mam żadnego wsparcia. Nie wyobrażam sobie pójścia do pracy z grupą ludzi, nowego miejsca, uczenia się wszystkiego, kontaktu z ludźmi. Marzy mi się coś swojego i praca przez internet. Od pewnego czasu chodzę do psychologa ale nie pomaga mi to w żaden sposób. Sama myśl o tym że miałbym gdzieś złożyć CV sprawia że się stresuję. Nie wiem co mam ze sobą zrobić, czas ucieka i chciałbym w końcu zacząć żyć jak człowiek. Nie mam kompletnie nic, a przez lata które uciekły mogłem mieć wszystko czego potrzebuję i na pewno bym sporo pieniędzy odłożył, myśl o tym dołuje mnie jeszcze bardziej :(

RE: Fobia społeczna, depresja i brak pracy
Autor: Aktywny Data: 2023-05-03, 17:41:10 Odpowiedz
Ja fobii społecznej nigdy nie miałem, ale też w młodym wieku cierpiałem na lekką depresję, a do tego zmagałem się, i do teraz z natręctwami myśli.
To mi prawie we wszystkim zawsze przeszkadzało i myślę, że każdy tak ma, kto na to cierpi.
Są tylko różne stany depresyjne, na różnym poziomie i na różnym tle natręctwa myśli.
Jak pracowałem ( ja nie zawsze miałem pracę i pracowałem w różnych miejscach ), to było mi bardzo ciężko.
Nie chciało mi się wstawać rano do tej roboty, z łóżka, bo tak fatalnie się czułem psychicznie. No ale zmuszałem się, bo chciałem coś zarabiać. Nikt by mi nie płacił pieniędzy za nic. I nikomu nikt by za nic nie płacił.
Po prostu musiałem sobie radzić najlepiej jak potrafiłem i jakoś tam pracowałem, choć nie zawsze codziennie.
Ludzie cierpiący na depresję, i to poważną depresję raczej nie mogą w takim stanie nigdzie pracować. Nie daliby rady się skupić na pracy i to tak zawsze działa. Na szczęście u mnie jeszcze takiego stanu nie było, gdyż ja wpadłem w lekką depresję i też gdzieś pracowałem i na pracy się jakoś skupiałem.
No ale były też te myśli natrętne i musiałem przyjmować leki już mając 18 lat.
Potem też szkołę musiałem sobie załatwić już mieszkając w okolicach Radomia i dokończyć szkołę, bo w Szczecinie miałem tylko podstawową szkołę, gdyż ja wyjechałem już ze Szczecina do osób w rodzinie, w okolicach Radomia i w tych okolicach już zostałem.

RE: Fobia społeczna, depresja i brak pracy
Autor: MartynaK Data: 2023-11-10, 16:39:17 Odpowiedz
Nie myśl o tym czasie którym minął, jako o czasie straconym, dlatego że skoro nie zaoszczędziłeś, to widocznie nie byłeś w stanie. To nie jest Twoja wina, że odczuwasz takie czy inne stany, które uniemożliwiają robienie tego czy owego. Nie będziesz przecież obwiniał człowieka z chorym sercem, że nie wszedł na Rysy. Depresja czy stany lękowe to choroba jak każda inna i utrudnia robienie różnych rzeczy. Jeśli psycholog do którego chodzisz nie pomaga, to może warto rozważyć konsultację z innym psychologiem lub psychiatrą; może konieczne będzie leczenie farmakologiczne. Ale z drugiej strony pamiętaj że żadna terapia nie działa natychmiast.
Poza tym polecam spojrzeć na siebie z wyrozumiałością, miłością, dlatego że niezależnie od wszystkiego masz ogromną wartość jako człowiek i jesteś wartościowy. Podrzucam artykuł o depresji: https://leki.pl/poradnik/jakie-sa-objawy-depresji-u-mlodziezy/

RE: Fobia społeczna, depresja i brak pracy
Autor: Niedacznik Data: 2023-11-29, 16:18:30 Odpowiedz
Ja mam 43 lata i też nic nie osiągnąłem w życiu...
Teraz pracuje dorywczo, mam nadzieje że nie doczekam emerytury!
Ta właśnie się żyje z dnia na dzień, bez planowania ;)

RE: Fobia społeczna, depresja i brak pracy
Autor: Aktywny Data: 2023-12-01, 15:32:46 Odpowiedz
Nieudacznik, nie Ty jedyny jesteś w takiej sytuacji.
Jest pewnie wielu takich ludzi, którzy też mają nawet jeszcze gorzej.
Ja mam już 40 lat i nie tylko niczego nie osiągnąłem, ale ja zawsze żyłem skromnie, biednie i raczej nic już się u mnie nie zmieni na lepsze.
Ale właśnie, czy na "lepsze"? To też zależy od nastawienia i od tego, czego się oczekuję.
W moim przypadku ja już nie oczekuję od życia wiele i pogodziłem się z tym.
Potrafię to akceptować.
I chciałem to zaakceptować.
Wystarczy mi to co mam i choć: skromnie, bo skromnie, ale to mi wystarczy.
Ktoś inny, z innym do tego podejściem chciałby jak najwięcej i nie zadowoliłby się "drobnicą" i skromnością.
Ludzie są różni.
Mają różne charaktery.
Są ludzie, którzy uważają i mają takie myślenie "skoro ja niczego nie osiągnę, nie będę miał dużo kasy, nie będę miał dobrego samochodu, ładnego, dobrze wyposażonego mieszkania albo domu, bardzo dobrej posady w pracy, za nie wiadomo jaką pensję, to będę nikim. Będę się z tym podle czuł... ".
Są ludzie, którzy takie mają przekonanie.
U mnie nie ma takiego myślenia i przekonania i pewnie nigdy nie będzie.
Bo ja chcę i potrafię akceptować skromność i taką sytuację, jaką mam i nie jest mi z tym podle i źle.
Może jeszcze jak byłem trochę młodszy, to myślałem trochę inaczej, ale to się zmieniło i teraz już wiele rzeczy akceptuję.
Mam jakąś tam pracę, w różnych miejscach, nie muszę pracować codziennie i ja na to nie narzekam.
Myślę, że dużo ważniejsze od: dobrobytu, większych pieniędzy, wygodnego życia jest i zawsze będzie zdrowie oraz dobre samopoczucie psychiczne.
Bo jeśli nie będzie zdrowia, to i nawet dobre pieniądze, jakieś luksusy nie pomogą.
Trzeba to rozumieć, że to zdrowie i samopoczucie zawsze jest na pierwszym miejscu, a nie rzeczy materialne oraz dobrobyt.
Bo: pieniądze i dobrobyt mają to do siebie, że mogą przepaść... mogą być szybko wydane ( pieniądze nie są do kolekcjonowania ich, ale do wydawania, do kupowania jedzenia, ubrania i płacenia za rachunki, bo to jest jeden z elementów życia ).
Zresztą, rzeczy materialne się zużywają, tak jak i ludzie się zużywają, bo taka jest fizyka i taka jest kolej rzeczy.
Nie przykładałbym dużej wagi do materializmu, który nie daję tak naprawdę szczęścia.
To tylko jest złudzenie... To się tylko wydaję w mózgu, że: pieniądze i materializm daję szczęście.
W rzeczywistości tak nigdy nie było, nie jest i nie będzie.
Wystarczy utracić zdrowie, w każdej chwili, aby materializm, z "automatu" przestał mieć znaczenie.
Ale ludzie się o tym przekonują dopiero wtedy, jak stracą zdrowie, bo zmienia się też myślenie u takich ludzi.