Wątki na forum
Strona główna forum
Regulamin forum
- Wydajemisie (47)
- Dlaczego lubisz mimblę1? Tylko szczer... (36)
- Nowy temat do dyskusji, zapraszam wszy... (21)
- Boje sie (3)
- Asystent zdrowienia (6)
- Czy mozliwa jest harmonia na forum? (198)
- Tutaj są rozmowy o wszystkim i o wszys... (916)
- Nieudane relacje partnerskie (12)
- Psychoterapia online na NFZ (2)
- Relacja z dziewczyną (12)
- Fajny ksiądz (17)
- Osobowość borderline i jej re... (46)
- Dziwne wewnętrzne blokady (2)
- Brak pracy, depresja, zniechęcenie (11)
- Czekać czy dać sobie spokój? (8)
- Zrażony do badań (1)
- Szpital, w którym jest psychoterapia z... (4)
- Kobieta po rozwodzie wiąże się z kobie... (2)
- Pokusa żeby nagrywać spotkania online... (2)
- Próba wybaczenia żonie zdrady, a jej z... (155)
Reklamy
Forum dyskusyjne
- Autor: Casse Data: 2021-11-17, 15:44:43 Odpowiedz
W sumie piszę już w chyba totalnej desperacji,bo wiem,że ciężko jest dać dobrą poradę jak się człowieka nie zna jeszcze czytając tylko jakieś strzępki informacji o sprawie.Będzie troszkę długo ale dziękuję jeśli ktoś to przeczyta.Mam 19 lat i przeprowadziłam się w październiku na studia do nowego miasta.Miałam duże oczekiwania,że poznam ludzi,będę miała paczkę znajomych,będę wychodzić,rozmawiać,korzystać z okazji i z życia.Minęły te 2 miesiące,ludzie nawiązali już bardzo bliskie kontakty,ja do pewnego momentu myślałam,że przecież ktoś się w końcu znajdzie z kim będę lubiła rozmawiać i ten ktoś bedzie lubił mnie.Końcowo nikogo takiego nie ma i nie widać perspektyw na zmianę.Lockdown,bycie samotnej z różnych przyczyn w ostatniej klasie liceum-sprawiło że wydaję się bardziej wycofana,mniej mówię,jestem widocznie sztywna,twarz trochę bitch face i zdaję sobie sprawę że to odrzuca.Ale gdy tylko z kimś rozmawiam,to widać,że jestem zaangażowana,miła,zależy mi na rozmowie ale nie jestem też zdesperowanym przychlastem.Mimo to nikt nie rozmawia ze mną z chęcią i nie próbuje zaczynać.Boli mnie ta sytuacja bardzo,bo gdybym jeszcze miała choć jedną osobę z którą mogę gdzieś wyjść to miałabym jakiekolwiek życie społeczne nawet poza uniwerkiem.Ale on też jest dla mnie bardzo ważny,czuję się jakbym była jakoś naznaczona czy chora gdy w klasie z długimi ławkami obok mnie jest duża przestrzeń gdzie nikt nie siada.Czuje się wtedy bardzo na widoku,mało bezpiecznie.Z 2 razy w tygodniu zdarza mi się płakać z tego powodu,bo smutek jest na tyle ciężki.Wszystko to powoduje,że nie mam motywacji do nauki,jakbym nic nie mogła poradzić na tą sytuację i była skazana na pastwe losu czy ktoś mnie polubi.Potrzebowałam to gdzieś z siebie wyrzucić,bo za bardzo nie mam komu.
- Autor: tencosni Data: 2021-11-17, 17:43:35 Odpowiedz
Jeśli nie możesz znaleźć ludzi w realu, znajdź jakieś tematyczne forum, gdzie będziesz mogła się wygadać. Wiem, że to nie to samo, ale zawsze coś.
A co do ludzi... A nie myślałaś, aby zaprzyjaźnić się jakimś "przychlastem"? Wiesz, każdy ma swoją historię, która jest równie, albo i o wiele cięższa, niż Twoja. Popatrz na tych przychlastów: każdy z nich z czymś się zmaga, każdy cierpi. Czy to nie powinno Was zbliżyć? ;)